1. শিয়াল আৰু কঁহুপাত (The Fox and the Lotus Leaf)
এক সময়ৰ কথা, এখন গভীৰ অৰণ্যত হীৰু নামৰ এজন চালাক শিয়াল আছিল। হীৰু সদায় নতুন নতুন উপায় বিচাৰি নিজৰ পেট ভৰাব খুজিছিল।
এদিন, গৰম বতৰৰ সময়ত, বনখনৰ মাজত থকা সৰু এখন দিঘলীত পানী শুকাই আহিছিল। দিঘলীৰ পানী খুব কমি গৈছিল, যাৰ বাবে মাছবোৰ সহজে দেখা গৈছিল। হীৰুৱে মাছ খাবলৈ মন কৰিলে, কিন্তু সি সাঁতোৰিব নোৱাৰিছিল।
শিয়ালৰ চালাকি:
হীৰুৱে ভাবিলে, "যদি মই কোনো উপায় বিচাৰি পানীত নামিব পাৰোঁ, তেন্তে মাছবোৰ সহজে ধৰিব পাৰিম।" সি দিঘলীৰ কাষত থিয় হৈ আছিল, তেতিয়াই তাৰ চকুত পৰিল বহুত ডাঙৰ ডাঙৰ কঁহুপাত পানীত তিয়ঁদি আছে।
উপায় বিচাৰি হীৰুৱে কঁহুপাতৰ সহায় লৈ নিজৰ ওজনৰ ওপৰত বিশ্বাস কৰিলে।
সি কঁহুপাত এখনত ওপৰতে উঠিল, আৰু সত্যই কঁহুপাতৰ ওপৰত থকাটো সহজেই সম্ভৱ হ’ল! কঁহুপাত পানীৰ ওপৰত সাঁতুৰি থাকিছিল, আৰু হীৰুৱে সহজে মাছবোৰ ধৰিব ধৰিলে।
অহংকাৰ আৰু শাস্তি:
কেইদিনমান এনেদৰে মাছ খোৱাৰ পিছত, হীৰু অহংকাৰী হৈ পৰিল। সি ভাবিলে, "মই অতি চালাক, মোক কাকো ভয় নালাগে!"
এদিন, অধিক মাছ খাবলৈ লোভ কৰি হীৰুৱে এটা পকা কঁহুপাতত উঠিল। কিন্তু কঁহুপাতখনে হীৰুৰ ওজন সহিব নোৱাৰিলে আৰু পানীৰ তললৈ ধৰি গ’ল! হীৰু সাঁতোৰিব নোৱাৰাৰ বাবে তললৈ ডুবিবলৈ ধৰিলে। সৌভাগ্যক্রমে, এটি কুম্ভীৰে তাক দেখি সহায় কৰিলে আৰু কাষৰ খোলা দলংখনত উলিয়াই আনিলে।
নীতিশিক্ষা:
১. অত্যাধিক লোভৰ ফল সদায় ভয়ংকৰ হয়।
২. চালাক হোৱা ভাল, কিন্তু অহংকাৰী হ'লে বিপদত পৰিব লাগিব।
৩. প্ৰকৃতিৰ নিয়ম মানি চলিলে জীৱন সুখী হয়।
এইদৰে হীৰু চালাক হলেও, শেষত লোভ আৰু অহংকাৰৰ বাবে শাস্তি পাইছিল। তাই, সকলোকে উচিত সদায় বুদ্ধি আৰু ন্যায়ৰ সহায়ত কাম কৰা।
2. কাক আৰু সঁপোনৰ ফল (The Crow and the Magical Fruit)
এক সময়ৰ কথা, এখন গভীৰ বনত ধনী নামৰ এজন বুদ্ধিমান কাক আছিল। ধনী কাক সদায় নতুন নতুন উপায় বিচাৰি খাবলৈ চেষ্টা কৰিছিল।
এদিন, বনৰ মাজত এটি ডাঙৰ বৃক্ষৰ ওপৰত এক উজ্জ্বল ফল চকুত পৰিল। ফলখন সুন্দৰ ৰঙীন আৰু তাৰ পৰা এক অদ্ভুত সুবাস আহি আছিল। কাক ধনী ভাবিলে, “এইটো নিশ্চয় কোনো বিশেষ ফল। যদি মই খাইছোঁ, হয়তো মই অতি শক্তিশালী হ’ম।”
কাকৰ চালাকি:
কাক ধনী ফলখন খাবলৈ চেষ্টা কৰিলে, কিন্তু ফলখন গছৰ আটাইতকৈ ওপৰৰ ডালত লাগি আছিল। সি ভাবিলে, “মোৰ একেই গতিকে হেৰুৱাব নালাগে।” সি বুদ্ধি লগাই কিছুমান সৰু কাঠি আৰু পাত জোগাই এটা সিঁড়িৰ দৰে বান্ধিলে। তাৰ পিছত ধীৰে ধীৰে ওপৰলৈ উঠি ফলখন মুখত পেলালে।
অলৌকিক ঘটনা:
যেই মুহূৰ্ততে কাক ধনী ফলটো খালে, তৎক্ষণাত সি অনুভৱ কৰিলে যে সি অতি উচ্চস্বৰত কথা ক’ব পাৰিছে! সি “কাও! কাও!” কৰি চিঞৰিছিল, কিন্তু ইমান জোৰকৈ যে সমগ্ৰ বনখন কঁপি গ’ল। আনবোৰ চৰাই আৰু জন্তুবোৰ ভয় খাই লুকাই থাকিলে।
অহংকাৰ আৰু শিক্ষা:
কাক ধনী ভাবিলে, “মই এতিয়া সকলোতকৈ শক্তিশালী, মোৰ কণ্ঠৰ ভয়ত সকলো ডৰি থাকিব।” সি অহংকাৰী হৈ পৰিল আৰু বনৰ সকলো প্ৰাণীক ভয় দেখাবলৈ ধৰিলে।
কিন্তু কিছু দিনৰ পিছত, কাক ধনী এই অতি জোৰৰ শব্দৰ বাবে নিজৰ বন্ধুবোৰ হেৰুৱাব ধৰিলে। সকলো জন্তু আৰু চৰাই সি আহিলেই লুকাই থাকিবলৈ ধৰিলে। ইফালে, সি খাবলৈ কোনো বন্ধুৰ সহায় নাপালে। অবশেষত, সি একাকী আৰু দুখী হৈ পৰিল।
এদিন, সি উপলব্ধি কৰিলে যে অহংকাৰ আৰু অত্যাধিক শক্তি থাকিলেও, বন্ধু নাথাকিলে জীৱন একাকী আৰু কঠিন হয়। সি বনখনৰ সকলোৰে ওচৰলৈ গৈ ক্ষমা খুজিলে, আৰু তাৰ পাছত পুনৰ আগৰ দৰে সাধাৰণ কাক হৈ পৰিল।
নীতিশিক্ষা:
১. অহংকাৰ লোভৰ দৰে ক্ষতিকাৰক।
২. শক্তি আৰু বুদ্ধি সদায় ভাল কামত ব্যৱহাৰ কৰিব লাগে।
৩. বন্ধু আৰু সম্বন্ধেই জীৱনৰ আটাইতকৈ মূল্যবান সম্পদ।
এইদৰে, কাক ধনীয়ে এটি ডাঙৰ শিক্ষা পালে আৰু পুনৰ নিজৰ বন্ধুবোৰৰ সৈতে সুখেৰে বাস কৰিবলৈ ধৰিলে।
More Story You Like...
2. মোৰ সৰু ভনী প্ৰতি মোৰ মৰম
লিলী আটাইতকৈ সুখী ছোৱালী আছিল যেতিয়া তেওঁৰ সৰু ভনী, মিয়া, জন্ম হৈছিল। প্ৰথমবাৰৰ বাবে মিয়াৰ সৰু হাত আৰু উজ্জ্বল চকু দেখা মাত্ৰেই, তেওঁ জানিছিল যে তেওঁ সদায় তেওঁক ভালপোৱা আৰু ৰক্ষা কৰিব।
যেতিয়া মিয়া ডাঙৰ হ’বলৈ ধৰিলে, লিলীয়ে গৰ্বৰে ডাঙৰ ভনীৰ দায়িত্ব ল’লে। তেওঁ তেওঁৰ আইতাই মিয়াৰ ডায়পাৰ সলনি কৰাত সহায় কৰিছিল, তেওঁক টলুৱাই শুৱাইছিল, আৰু মিয়া কান্দিলে, তেওঁ ধেমালি গান গাইছিল। "চিন্তা নকৰিবা, সৰু মিয়া। মই সদায় তোমাৰ লগত থাকিম," তেওঁ ধীৰভাৱে ফুসলাইছিল।
মিয়া অলপ ডাঙৰ হৈ এক উৎসাহী শিশু হৈ উঠিল। তেওঁ লিলীক সদায় অনুসৰণ কৰিছিল, তেওঁৰ ভনীৰ পাছত খোজ কাঢ়ি। যদি লিলীয়ে এটা টাৱাৰ বনাইছিল, মিয়াই হাঁহি হাঁহি তেওঁক ধ্বংস কৰি পেলাইছিল। যদি লিলীয়ে এটা ছবি ৰং কৰিছিল, মিয়াই এটা খৰিকটো লৈ লগত কাম কৰিছিল।
এটা উজ্জ্বল আবেলি, ভনী দুজনীয়ে নিজৰ আঙণত খেলি আছিল। লিলীয়ে মিয়াক এটা ট্ৰাইচাইকেল চলাব শিকাব বিচাৰিলে। "সচাঁকৈ ধৰিবি! মই ধীরে ধৰে ঠেলি দিম," তেওঁ ক’লে। মিয়াই আনন্দত চিঞৰ দিলে যেতিয়া ট্ৰাইচাইকেলটো লৰিবলৈ ধৰিলে। যেতিয়া মিয়াই নিজেই পেডেলিং কৰিবলৈ সক্ষম হ'ল, লিলীয়ে তালি মাৰি উৎসাহিত কৰিলে। "তই সক্ষম হ’লি, মিয়া! মই তোৰ ওপৰত গৰ্বিত!"
বছৰবোৰ কটাতেই, লিলী আৰু মিয়া অতি ঘনিষ্ঠ বন্ধু হৈ পৰিল। তেওঁলোকে সকলো ভাগ-বতৰা কৰিছিল—গোপন কথা, খেল-বস্তুক, আৰু ৰাতিপুৱা কিতাপৰ কাহিনী। যেতিয়া মিয়াই এটা ভয়ানক সপোন দেখিছিল, তেওঁ দৌৰি লিলীৰ বিচনাত সোমাইছিল, আৰু লিলীয়ে তেওঁক কঠিনকৈ ধৰি ৰাখিছিল। "অভিনয়বোৰে তোলৈ ডৰাব নোৱাৰে যেতিয়া মই তোৰ লগত আছোঁ," তেওঁ আশ্বাস দিছিল।
এদিন বিদ্যালয়ত, মিয়া তেওঁৰ প্ৰথমটো নাটকীয় প্ৰদৰ্শনৰ বাবে উত্তেজিত হৈছিল। "লিলী, যদি মই মোৰ সংলাপবোৰ পাহৰি যাওঁ?" তেওঁ চিন্তিতভাৱে সোধিছিল।
লিলীয়ে মিয়াৰ হাত ধৰি ক’লে, "তই বহুত অভ্যাস কৰিছ! মাত্ৰ মোক দৰ্শকৰ মাজত চোৱা, মই সদায় তোলৈ উৎসাহ দিব। তই অলপো চিন্তা নকৰিবি!"
যেতিয়া মিয়া মঞ্চত উঠিল, তেওঁ লিলীক সন্মুখৰ শাৰীত হাঁহি থকা দেখা পালে। লিলীৰ উৎসাহৰ বাবে, মিয়াই গভীৰ উশাহ লৈ চমৎকাৰভাৱে অভিনয় কৰিছিল। নাটকৰ শেষত, লিলীয়ে মিয়াক কঠিনকৈ আলিঙ্গন কৰিলে। "মই জানিছিলোঁ তই কৰিব পাৰিবি!"
এটা বৰষুণৰ ৰাতি, এটা বজ্ৰপাতৰ শব্দত মিয়া ডৰাই উঠিল। তেওঁ তেওঁৰ টেডী বেয়াৰটো ধৰি লিলীৰ কোঠালৈ দৌৰিলে। "লিলী, মই ডৰাইছোঁ!" তেওঁ কঁপি কঁপি ক’লে।
লিলীয়ে বিচনাৰ কাষত বহিবলৈ ক’লে। "আহা, মিয়া। আহোঁক, আমি বজ্ৰপাত আৰু বিজুলিৰ মাজত কিমান ছেকেণ্ডৰ ব্যৱধান আছে গণনা কৰোঁ। তাতে আমিনো বুজিব পাৰিম যে ধুমুহাটো আঁতৰি গৈছে নে নাই!" যেতিয়া তেওঁলোকে একেলগে গণনা কৰিলে, মিয়াই লিলীৰ কোলাত সুৰক্ষিত অনুভৱ কৰিলে। কিছু সময় পিছত, ধুমুহাটো থামিল, আৰু তেওঁলোকে একেলগে ঘুমাই পৰিল।
মিয়াৰ সপ্তম জন্মদিনত, লিলীয়ে তেওঁৰ বাবে এটা হাতত তৈয়াৰ কৰা স্মৃতিকথাৰ খাতা উপহাৰ দিলে। ভিতৰত তেওঁলোকৰ আটাইতকৈ সুন্দৰ স্মৃতিসমূহৰ ছবি আছিল—পিকনিক, জন্মদিন, আৰু হাঁহিৰ ছবি। "এই খাতাটো দেখুৱাই যে মই তোক কিমান ভাল পাওঁ," লিলীয়ে ক’লে। মিয়াই লিলীক কঠিনকৈ আলিঙ্গন কৰি ক’ল, "মইও তোমাক ভাল পাওঁ, লিলী। তুমিই পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ ভাল ডাঙৰ ভনী!"
কিমানো বছৰ কাটি যাওক, লিলী আৰু মিয়াৰ বন্ধন অটুট থাকিব। কাৰণ লিলীয়ে এটা কথা নিশ্চিতভাৱে জানিছিল—তেওঁৰ সৰু ভনীৰ প্রতি তেওঁৰ মৰম সদায় থাকিব।