1. বাঘৰ মৰম বিচাৰি যাত্ৰা |
জংঘলৰ মাজমজিয়াত, ৰাজা নামৰ এটা শক্তিশালী বাঘ আছিল। তাৰ আটাইতকৈ শক্তিশালী গজা, আটাইতকৈ তীক্ষ্ণ দাত, আৰু আটাইতকৈ ডাঙৰ গৰ্জন আছিল। কিন্তু তাৰ শক্তিৰ পিছতো, ৰাজাই নিজকে একলা অনুভৱ কৰিছিল। সি এজন বন্ধু বিচাৰিছিল, যিজনে তাক এনেকৈয়ে মৰম কৰিব।
এদিন পুৱাতে, ৰাজাই এক যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলে—খাদ্যৰ বাবে নহয়, মৰম আৰু বন্ধুত্বৰ সন্ধানত। সি জংঘলটোত ঘূৰি ফুৰিছিল, সূৰ্যৰ তলত তাৰ সোণালী ত্বক উজলি উঠিছিল। সি নদীৰ কাষত থমকি ৰ’ল, য’ত বাঁদৰবোৰ খেলি আছিল।
"নমস্কাৰ, সৰুসকল!" ৰাজাই দয়াৰে মাত দিলে। "তোমালোকে মোৰ বন্ধু হ’ব বিচাৰিবানে?"
বাঁদৰবোৰে খিকিমিকি কৰি মাথা নাড়িলে। "অ’ ৰাজা! তুমি অত্যাধিক ডাঙৰ আৰু ভয়ংকৰ। আমি বহুত সৰু তোমাৰ সৈতে খেলিবলৈ।"
হতাশ হৈ, ৰাজাই আগবাঢ়ি গ’ল। অলপ পৰতে, সি ভোলা নামৰ এটা জ্ঞানী হাতীৰ লগ পাইলে।
"ভোলা, মই মৰম আৰু বন্ধুত্বৰ সন্ধান কৰিছোঁ। তুমি মোক সহায় কৰিবা নেকি?" ৰাজাই আশাৰে কৈছিল।
হাতীয়ে হাঁহি ক’লে, "মৰম চিকাৰ কৰিব নোৱাৰি, প্ৰিয় ৰাজা। ই কেৱল দয়া আৰু ধৈৰ্যৰে পোৱা যায়। আনৰ সহায় কৰিবলৈ চেষ্টা কৰক, তেতিয়াহে মৰম তোমাৰ ওচৰলৈ আহিব।"
ৰাজাই ভোলাৰ কথা ভাবি থাকোতেই, হঠাৎ কোনোবা ভয়ত চিঞৰিবলৈ ধৰিলে। সি খৰকৈ দৌৰি গ’ল আৰু দেখিলে যে এটা সৰু হৰিণা কাঁইটৰ ঝোপত আৱদ্ধ হৈ পৰিছে।
"ভয় নকৰিবা! মই তোমাক সহায় কৰিম," ৰাজাই মৃদুভাৱে ক’লে। তাৰ শক্তিশালী গজাৰে সি কেঁকোৰা সৰি পেলালে আৰু হৰিণাটো মুক্ত কৰিলে।
"ধন্যবাদ, ৰাজা! তুমি অতি দয়ালু!" হৰিণাটোৱে কৃতজ্ঞতাৰে ক’লে।
ৰাজাই যাত্ৰা অব্যাহত ৰাখিলে আৰু এজা পথভোলা চৰাইকে ঘৰলৈ উভতি যাবলৈ সহায় কৰিলে, এটা খৰগোশৰ পৰিয়ালক ধুমুহাৰ পৰা ৰক্ষা কৰিলে, আৰু এটা ক্ষুধাতুৰ কেঁচুৱাক নিজৰ খাদ্যৰ ভাগ দিলে।
এদিন গধূলি, ৰাজা এখন ডাঙৰ গছৰ তলত জিৰণি লৈ থাকোঁতেই, বহুতো কণ্ঠে তাৰ নাম মাতিলে। "ৰাজা! ৰাজা!"
সি চকু উঠাই চাই দেখিলে যে বাঁদৰ, হৰিণা, চৰাই, খৰগোশ, আৰু ভোলা হাতীও উপস্থিত! সকলোৱে হাঁহি মুখে তাক ঘেৰাও কৰিলে।
"আমি তোমাক দেখিবলৈ আহিছোঁ, ৰাজা," ভোলাই ক’লে। "তুমি আমাক সকলোকে সহায় কৰিছে, আৰু আমি তোমাক তোমাৰ দয়াৰ বাবে মৰম কৰোঁ।"
ৰাজাৰ হৃদয় আনন্দত উপচি পৰিল। সি বুজি পালেগৈ যে মৰম আৰু বন্ধুত্ব বিচাৰিব নালাগে, ই কেৱল আনৰ যত্ন লোৱাতহে পোৱা যায়।
সেই দিনৰ পৰা, ৰাজা কেতিয়াও একলা নাছিল। সি মৰমক আটাইতকৈ সুন্দৰ ৰূপত পালে—দয়া আৰু বন্ধুত্বৰ জৰিয়তে।
এইদৰে, এক সময়ৰ সেই শক্তিশালী বাঘটো, যিয়ে মৰমৰ সন্ধান কৰিছিল, সম্পূৰ্ণ জংঘলৰ আটাইতকৈ মৰমীয়া প্ৰাণী হৈ পৰিল।
2. সাহসী সৰু বাঘটো
সুন্দৰবনৰ গভীৰ জংগলত এজন সৰু বাঘৰ ছোৱালী ৰ’ৰ’ তেওঁৰ আই আৰু সহোদৰসকলৰ সৈতে বাস কৰিছিল। ৰ’ৰ’ তাৰ ভায়েক-বোনকতকৈ সৰু আছিল, কিন্তু বৰকৈ কৌতুহলী আৰু সাহসী আছিল। আনবোৰ বাঘশাৱকৰ দৰে খেলিবলৈ নহয়, তেওঁ সদায় নতুন নতুন ঠাই বিচাৰি ফুৰিবলৈ বিচাৰিছিল।
এদিন, খোজকাঢ়ি ফুৰোঁতে ৰ’ৰ’ দেখিলে কিছুমান হৰিণী নদীৰ কাষত পানী খাই আছে। তেওঁ নিজৰ আইৰ শিকনি অনুসৰি নিচিনিয়াকৈ মাটিত থুপুকিয়াই থাকিল। কিন্তু ঠিক তেতিয়াই, এটা ডাঙৰ গৰ্জন ধ্বনি গোজালে। সেইটো আছিল এজন ডাঙৰ চিতাবাঘ!
চিতাবাঘটোৱে ৰ’ৰ’ক দেখিলে আৰু ক্ৰমশঃ ওচৰলৈ আহিব ধৰিলে। ৰ’ৰ’ ভয়ত থিতাপি লাগি গ’ল, কিন্তু আইৰ কথা মনত পৰিল – “এজন বাঘ সাহসী হ’ব লাগে।” তেওঁ সৰু কিন্তু দৃঢ় গৰ্জন এটা দিলে। চিতাবাঘটো হাঁহি উঠিল, কিন্তু ঠিক তেতিয়াই ৰ’ৰ’ৰ আই ওলাই আহি জোৰকৈ গৰ্জন দিলে।
চিতাবাঘটোৱে জানিলে যে আই-বাঘৰ লগত যুজিবলৈ তেওঁ অক্ষম, আৰু সোনকালে পলাই গ’ল। আই-বাঘে ৰ’ৰ’ক আদৰত ক’লে, “তুমি সাহসী, মোৰ সোনামণি, কিন্তু জংগল বিপদজনক। সদায় পৰিয়ালৰ লগত থাকিবা।”
সেইদিনৰপৰা, ৰ’ৰ’ সাহসী হ’লেও নিজৰ আইৰ কথা শুনিবলৈ শিকিলে। সময়ৰ লগে লগে তেওঁ এটা বুদ্ধিমান আৰু শক্তিশালী বাঘ হৈ উঠিল।
3. দয়ালু বাঘ আৰু হেৰুৱা বান্দৰ
এটা গভীৰ জংগলত ৰাজা নামৰ এজন দয়ালু বাঘ আছিল। আন বাঘৰ দৰে তেওঁ সৰু জন্তুবোৰ কেতিয়াও কষ্ট দিয়া নাছিল, আৰু সদায় সহায় কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছিল।
এদিন, মোমো নামৰ এটা সৰু বান্দৰে খেলা কৰোঁতে নিজৰ দলৰ পৰা হেৰুৱাই পেলালে। তেওঁ পথ বিচাৰি ফুৰিছিল, কিন্তু পৰিৱেশ অচিনাকি যেন লাগিল। তেওঁ জোলোঙা-জোলোঙি কৰি ৰাজাৰ ওচৰ পালেগৈ।
বান্দৰটো ভয় খাই ক'লে, “মোক নেখাওঁক, মহাশয় বাঘ!”
ৰাজাই হাঁহি ক'লে, “মই হেৰুৱা জন্তু নেখাওঁ। তুমি ইয়ালৈ কিয় আহিলা?”
মোমোৱে ক’লে, “মই মোৰ পৰিয়ালক বিচাৰি পালোঁ নে নাই।”
দয়ালু ৰাজাই ক'লে, “তুমি মোৰ পিঠিত উঠা, মই তোমাক তোমাৰ ঘৰলৈ পঠাই দিম।”
মোমোৱে প্ৰথমতে ভয় পাইছিল, কিন্তু পিছত ৰাজাৰ পিঠিত উঠিল। ৰাজাই ধীৰে ধীৰে খোজ কাঢ়িলে, আৰু মোমোৱে তেওঁক জোৰকৈ ধৰি থাকিল।
কিছুসময় পিছত, বান্দৰৰ দলটোক বিচাৰি পোৱা গ’ল। মোমোৰ আইয়ে আনন্দতে ক’লে, “তুমি সুৰক্ষিত! আপোনাৰ উপকাৰ কেতিয়াও নাপাহৰোঁ।”
সেইদিনৰপৰা, জংগলৰ সকলো জন্তু ৰাজাক দয়ালু আৰু সহায়কাৰী বাঘ বুলি গণ্য কৰিলে।
4. টিগোৰ জাদুকৰী ৰেখাবোৰ
এটা পৰীচয়যুক্ত অৰণ্যত টিগো নামৰ এক বিশেষ বাঘ আছিল। আন বাঘৰ পৰা বেলেগকৈ, টিগোৰ গাত থকা ৰেখাবোৰ ৰঙ পৰিবর্তন কৰিছিল! যেতিয়া তেওঁ সুখী আছিল, তেতিয়া ৰেখাবোৰ সোণালী হৈ উঠিছিল, আৰু দুখী হ’লে ক’লা-ধূসৰ হ’ব লাগিছিল।
এদিন, লিলা নামৰ এজনী সৰু খৰগোশ কান্দি কান্দি আহিল। তেওঁ ক’লে, “আমাৰ গাঁওখন শুকাই গ’ল, আৰু পানী নাই।”
টিগোৰ ৰেখাবোৰ নীলা হৈ পৰিল, ইঙ্গিত দিলে যে তেওঁ দুখী। “মই সহায় কৰিম!” তেওঁ ক’লে।
তেওঁ বুঢ়া পেঁপা পাখীটোৰ ওচৰলৈ গ’ল, যিজনে ক’লে যে এটা গুপ্ত নদী আছে, কিন্তু ডাঙৰ কাঁইটৰ ভিতৰত লুকাই আছে।
টিগোৱে বিনাদ্বিধাই নিজৰ শক্তিশালী হাতখিনি ব্যৱহাৰ কৰি কাঁইটবোৰ ভাঙিলে। আচৰিত! ঠাৰ ঠাৰকৈ পানী ওলাই খৰগোশৰ গাঁৱৰ ফালে বৈ গ’ল।
লিলা আৰু তেওঁৰ পৰিয়ালে আনন্দেৰে চিঞৰিলে, “ধন্যবাদ, টিগো!”
টিগোৰ ৰেখাবোৰ আকৌ সোণালী হৈ উঠিল। সেইদিনৰপৰা, টিগো অৰণ্যৰ নায়ক হ’ল, যিয়ে দেখুৱালে যে সহানুভূতিৰ দ্বাৰাই একোটি আশ্চৰ্য ঘটিব পাৰে।
2. ইউনিক'ৰ্ণ আৰু একলা ড্ৰাগন
এসময়ৰ কথা, এটি অনিন্দ্যসুন্দর দেশত য'ত পুৱাৰ আকাশ সোণালী ৰঙৰ আৰু নদীবোৰ ৰূপালী পোহৰে চিকমিকাই, তাত এজন ড্ৰাগন আছিল যাৰ নাম আছিল জেফিৰন। তেওঁ কোনো সাধাৰণ ড্ৰাগন নাছিল; তেওঁৰ সেউজীয়া বৰণৰ আঁচলবোৰ জেড মণিৰ দৰে উজ্জ্বল আছিল, আৰু তেওঁৰ সুবৰ্ণ চকুযুৰি শতাব্দীৰ জ্ঞানৰ সাক্ষী আছিল। কিন্তু তেওঁৰ মহিমাৰ পিছত এক গভীৰ একাকীত্ব লুকাই আছিল। ভূমিৰ প্ৰাণীবোৰ তেওঁক ভয় কৰিছিল, আৰু তেওঁৰ নিঃসঙ্গতা তেওঁলোকৰ চকুত আতংকৰ প্ৰতীক হৈছিল।
এনেকুৱাই এক যাদুকৰী বনত, য'ত ফুলবোৰ বতাহৰ সৈতে সংগীত গাইছিল আৰু গছবোৰ অতীতৰ গুপ্ত কথা ফুচুড়িয়াইছিল, তাত আছিল এটি ইউনিক'ৰ্ণ যাৰ নাম আছিল এলাৰা। তেওঁ বনাঞ্চলৰ আটাইতকৈ উজ্জ্বল জীৱ আছিল, তেওঁৰ দুধীয়া গা জোনৰ পোহৰৰ তলত জ্বলিছিল আৰু তেওঁৰ হীৰাৰ দৰে শিঙাটো জাদুময় আভাৰে ভৰা আছিল। এলাৰাৰ হৃদয় দয়াৰে ভৰা আছিল, আৰু তেওঁ এটা বন্ধুত্ব বিচাৰিছিল যি কেৱল অস্থায়ী সম্পর্কৰ সীমাবদ্ধতাত নাৰোৱে।
এদিন গধূলিৰ আকাশ বেগনী আৰু গোলাপী ৰঙৰ আভাৰে আৱৰি থকাত, এলাৰাই এটি বিষণ্ণ সংগীতৰ সুৰত আকৃষ্ট হৈ তেওঁৰ আশ্ৰয়স্থলীৰ পৰা ওলাই আহিল। তেওঁ সেই শব্দৰ উৎস বিচাৰি এক বিশাল পৰ্বতৰ তললৈ আহি পালে, য'ত জেফিৰন এখন শিলৰ ওপৰত বহি এটি গভীৰ বিষাদৰ গীত গাই আছিল।
এলাৰাই, বিনাদ্বিধাই, আগবাঢ়ি গ’লে। "তুমি এনেকৈ বিষাদময় গীত কিয় গোৱা?" তেওঁ সুধিলে।
জেফিৰনে আচৰিত হৈ ঘূৰি চালে। "কাৰণ মই একলা," তেওঁ স্বীকাৰ কৰিলে। "বিশ্বই মোক ধ্বংসৰ প্ৰাণী হিচাপে দেখে, যদিও মই কেতিয়াও কোনো ক্ষতি কৰা নাই। তেওঁলোকে মোৰ পাখি আৰু অগ্নি দেখে, কিন্তু মোৰ হৃদয় নেদেখে।"
এলাৰাই তেওঁৰ চকুত চকু পেলালে। "তাহ’লে তেওঁলোকে সত্য নেদেখে। মই তোমাক দেখোঁ, জেফিৰন, এটি দানৱ হিচাপে নহয়, কিন্তু এটি হৃদয়ৰ উষ্ণতাৰ সন্ধানত থকা প্ৰাণী হিচাপে।"
শতাব্দীৰ পিছত প্ৰথমবাৰৰ বাবে, জেফিৰনৰ অন্তৰত আশা জ্বলিল। দিনবোৰ সপ্তাহত পৰিণত হ’ল, আৰু দুয়ো নিয়মীয়াকৈ মিলিত হ’বলৈ ধৰিলে, অতীতৰ কাহিনী আৰু ভৱিষ্যতৰ সপোন ভাগ-বতৰা কৰিলে। জেফিৰনে এলাৰাক আকাশৰ উচ্চতম স্থানলৈ উৰুৱাই নিলে, য’ত তারা যেন হাতত ধৰা যায়, আৰু এলাৰাই জেফিৰনক বনাঞ্চলৰ গুপ্ত পথসমূহ দেখুৱালে, য’ত পৃথিৱী জীৱন্ত হৈ উঠিছিল।
তেওঁলোকৰ বন্ধুত্ব গভীৰ হ’ব ধৰিলে, কিন্তু পৃথিৱী সেই প্ৰেম গ্ৰহণ কৰিবলৈ প্ৰস্তুত নাছিল। বনৰ প্ৰাণীবোৰ সন্দেহেৰে কথা পাতিল, আৰু উপত্যকাৰ গাওঁবাসীয়ে ক’ব ধৰিলে যে এটি ড্ৰাগনে ইউনিক’ৰ্ণক যাদুবিদ্যাৰে মোহিত কৰিছে।
এটা নিশা, গাওঁবাসী টৰ্চ আৰু বর্শা লৈ পৰ্বত অভিমুখে আগবাঢ়িল, জেফিৰনক তাড়াবলৈ। এলাৰাই তেওঁলোকৰ সন্মুখত থিয় হৈ থাকি তেওঁৰ শিঙৰ পৰা এক ঐশ্বৰিক জ্যোতি বিচ্ছুৰণ কৰিলে। "তেওঁ দানৱ নহয়!" তেওঁ হাঁক দিলে। "তেওঁ মোৰ হৃদয়ৰ প্ৰিয়জন, মোৰ অন্তৰৰ বন্ধু।"
কিন্তু ভয়ত আচ্ছন্ন হৈ, গাওঁবাসীয়ে তেওঁলোকৰ অস্ত্ৰ এবাৰিলে। জেফিৰনে গৰ্জন কৰিলে, কিন্তু ক্ৰোধত নহয়, বেদনাত, কিয়নো তেওঁ এলাৰাক ৰক্ষা কৰিব খুজিছিল। আকাশে কান্দিল, বজ্ৰ ঘোৰাং-ঘোৰাং কৈ গৰ্জিল, যেন স্বৰ্গই পৃথিৱীৰ নিষ্ঠুৰতাৰ বিৰুদ্ধে প্ৰতিবাদ কৰিলে।
জেফিৰনক উদ্ধাৰ কৰিবলৈ, এলাৰাই তেওঁৰ শিঙটো জেফিৰনৰ ক্ষতস্থানেৰে স্পৰ্শ কৰি তেওঁৰ সকলো যাদু তাৰ ভিতৰত উজাৰি দিলে। এটি উজ্জ্বল আলোকে তেওঁলোকক আৱৰি ধৰিলে, যি ইমান উজ্জ্বল আছিল যে গাওঁবাসী আচৰিত হৈ মাটিত পেলাই দিলে।
আলোক নোহোৱাকৈ যাওঁতে, জেফিৰন পৰিবৰ্তিত হৈ পৰিছিল। তেওঁৰ ভয়ঙ্কৰ পাখিবোৰ এতিয়া এক ঐশ্বৰিক সত্তাৰ পাখিৰ ৰূপ লৈছিল, আৰু তেওঁৰ সেউজীয়া আঁচলবোৰ এতিয়া এলাৰাৰ গাৰ দৰে দুধীয়া উজ্জ্বলতাৰে চকচকাইছিল। তেওঁ এতিয়া আতংকৰ ড্ৰাগন নহয়, তেওঁ হ’ল জ্যোতিৰ অভিভাৱক।
গাওঁবাসীয়ে সত্য দেখিলে আৰু নিজৰ ভূল বুজি পেলালে। তেওঁলোকে অস্ত্ৰ ত্যাগ কৰি নিজৰ অজ্ঞতাৰ বাবে অনুতপ্ত হ’ল। তেওঁলোকৰ প্ৰেমৰ কাহিনী সমগ্ৰ দেশে জানিল, আৰু সেই কাহিনী বতাহৰ গীতত আৰু নদীবোৰৰ কলতানত পৰিণত হ’ল।
এলাৰা আৰু জেফিৰনে যাদুকৰী বনখনৰ শাসন কৰা আৰম্ভ কৰিলে, প্ৰমাণ কৰি যে প্ৰেম ভয়ৰ ওপৰত বিজয়ী হয়, আৰু সৰ্বাধিক অসম্ভৱ হৃদয়সমূহো একে লগ হ’ব পাৰে। আৰু তেনে এটি আকাশৰ তলত, য’ত তারাবোৰ তেওঁলোকৰ প্ৰেমৰ সাক্ষী আছিল, ইউনিক’ৰ্ণ আৰু এককালে একলা ড্ৰাগনজনে যুগে যুগে একসাথে জীৱন অতিবাহিত কৰিলে—সদায়ৰ বাবে যুগল প্ৰেমৰ অটুট গাঁঠিৰ ৰূপত।